కర్కశ ఉపాధ్యాయుల కాఠిన్యాయానికి .. బలైన భావిభారత పౌరుడు
తాను చనిపోతూ.. అవయవ దానం చేసిన ధీరోధాత్తుడు
ఢిల్లీ నవంబర్‌ సాయంత్రం.
రాజేంద్ర ప్లేస్ మెట్రో స్టేషన్‌పై నీలం రంగు కాంతుల్లో పరుగులు తీస్తున్న రైళ్ళ మధ్య…
ఒక చిన్నారి మనసు చివరి వరుసగా నిల్చుంది.
16 ఏళ్ల శౌర్య పాటిల్.
పుస్తకం పట్టుకుని క్లాస్‌కి వెళ్లాల్సిన వయసు.
పెన్సిల్‌తో స్వప్నాలు గీయాల్సిన కాలం.
జీవితం మొత్తం ముందుంది.
కానీ అతను బయల్దేరింది… జీవితానికి కాదు.
చివరి నిమిషాలకు.
❖ “Sorry mummy…” — ఒక చిన్నారి గుండె పగిలిన క్షణం
పోలీసులు అతని బ్యాగ్‌లో గమనించిన ఒక చిట్టి కాగితం—
దేశం మొత్తాన్ని నిశ్శబ్దంలో ముంచింది.
“Sorry mummy… ab last bar todunga.
School ki teachers ab hai hi aise… kya bolu…”
ఇది ఒక చిన్నారి రాయాల్సిన వాక్యమా?
బొమ్మలు కొనిపెట్టమని అడిగే వయసు.
కానీ శౌర్య… తల్లికి చివరి క్షమాపణ రాస్తున్నాడు.
ఆ లేఖలో అతని మనసు అరిగిపోయినట్లు కనిపించింది.
ఎవరికీ చెప్పుకోలేని బాధను, మాటలుగా కాదు…
గాయాలుగా వ్యక్తపరుస్తున్నాడు.
❖ ఒక పాఠశాల… నాలుగు గురువులు… ఒక్క బాలుడి మనసు
శౌర్యకు స్కూల్ అనేది చదువు నేర్పే స్థలం కాదు—
రోజుకొక భయం.
రోజుకొక అవమానం.
అతడి తండ్రి చెప్పిన మాటలు కత్తిలా గుచ్చుకుంటున్నాయి:
“శౌర్య చిన్న చిన్న విషయాలకే గద్దించేవారు…”
“టీసీ ఇస్తాం… స్కూల్ నుండి బయటకు పంపిస్తాం అని బెదిరించేవారు…”
“అతనిని తోసిన సందర్భమూ ఉంది…”
“అందరి ముందూ అవమానించేవారు…”
“ఏడుస్తున్న శౌర్యకు… ‘ఏడువు, మాకు తేడా లేదు’ అన్నారట…”
ఒక గురువు ఇలా ఎనలేని అసంవేదనతతో మాట్లాడటం—
పిల్లాడి గుండె ఆ రోజే పగిలిపోయి ఉంటుంది.
❖ డ్రామాటిక్స్ క్లాస్‌లో చివరి అవమానం
ఆ రోజు.
మంగళవారం.
డ్రామాటిక్స్ రిహార్సల్ జరుగుతోంది.
శౌర్య అనుకోకుండా జారిపడాడు.
పదిహేనేళ్ల వయసులో ఎవరికయ్యినా జరిగేదే.
కానీ ఒక ఉపాధ్యాయురాలు…
ఈ బాలుడిని చూసి:
“ఓవర్‌యాక్టింగ్ చేస్తున్నావ్!
ఏడవచ్చు… నాకు సంబంధం లేదు.”
అని ఎగతాళి చేసిందట.
స్నేహితుల ముందూ, క్లాస్‌మేట్స్ ముందు…
అతని గుండె ఒక్కసారిగా చిన్నదైపోయి ఉంటుంది.
ఆ క్షణంలో అతను వేదిక మీదే కాదు…
మనసులో కూడా జారిపోయాడు.
❖ “నా కొడుకును తిరిగి ఇవ్వండి…” — తండ్రి కన్నీటి అరుపు
శౌర్య మరణించాక ప్రిన్సిపల్ ఫోన్ చేశాడు.
“ఏ సహాయం కావాలన్నా చేస్తాం” అని.
అప్పుడు శౌర్య తండ్రి ఇచ్చిన సమాధానం—
భారత దేశం మొత్తం విని చెవులు చెదిరిపోయినట్టుంది:
“సహాయం కావాలంటే… నా కొడుకును తిరిగి ఇవ్వండి!”
ఎంత బలమైన మనసైనా ఈ మాట వినడం కష్టం.
ఒక తండ్రి కేక అది—
వేదనలో విరిగిపోయిన గుండె నుండి వచ్చిన కేక.
❖ చివరి ప్రయాణం: పాఠశాల నుండి నేరుగా మెట్రో స్టేషన్
అవమానాలన్నీ అతి అయిన రోజు…
శౌర్య ఇంటికి రాలేదు.
సూటిగా పాఠశాల నుంచి మెట్రో స్టేషన్.
అక్కడి ఎత్తైన ప్లాట్‌ఫారమ్.
నిర్లక్ష్యంగా వెళ్లే రైళ్లు.
ఒక్క బాలుడి చివరి శ్వాస.
అతని మనసులో జరిగిన పోరాటాన్ని ఎవరూ చూడలేదు.
అతను ఒంటరిగా తనంతట తానే ఓడిపోయాడు.
❖ అతను రాసిన చివరి కోరిక — మనమంతా వినాల్సిన పిలుపు
శౌర్య చివరి నోట్లో మరొక వాక్యం ఉంది.
“నా అవయవాలను దానం చేయండి… ఎవరైనా బ్రతకాలి.”
తన జీవితం బరువైపోయిన చిన్నారి…
ఇంకొకరిని బ్రతికించాలనుకున్నాడు.
అంత పసితనం
అంత మంచితనం
అంత అమాయకత్వం
అది కూడా ఉపాధ్యాయుల చేతుల్లో విచ్ఛిన్నమైపోయింది.
❖ హెడ్మాస్టర్, 3 గురువులు సస్పెండ్ — కానీ శౌర్య తిరిగి వస్తాడా?
పాఠశాల యాజమాన్యం నలుగురు గురువులను సస్పెండ్ చేసింది.
వారు స్కూల్‌కు రాకూడదు, ఎవరికీ మాట్లాడకూడదు, విచారణలో హాజరుకావాలి అని ఆదేశాలు.
కానీ శౌర్య వెనక్కి వస్తాడా?
సస్పెన్షన్‌తో ఆ తల్లికి కలిగిన మానసిక గాయం భర్తీ అవుతుందా?
వేలాది విద్యార్థులు ప్రతీరోజూ స్కూల్ గేట్లలో అడుగుపెడుతున్నప్పుడు…
ఆ గేట్ల వెనుక వారు భయం గానీ, ఆశ గానీ ఏదో ఒక్కటి అనుభవిస్తున్నారు.
శౌర్య మాత్రం భయంతో వెళ్లి…
ఆశ లేకుండా తిరిగి రాలేదు.
❖ మన దేశ విద్యకు శౌర్య కథ అద్దం
ప్రతి స్కూల్…
ప్రతి గురువు…
ప్రతి తల్లిదండ్రి…
ప్రతి విద్యార్థి…
ఈ ప్రశ్నకు సమాధానం చెప్పాల్సిందే:
“పిల్లల మనసు పగలగొట్టే ఉపాధ్యాయులు… భవిష్యత్తు ఎలా తీర్చిదిద్దగలరు?”
శౌర్య ఒక్క కథ కాదు.
శౌర్య ఒక బిడ్డ మాత్రమే కాదు…
ఇంకా ఎంతోమంది పిల్లలు తమ మనసులో నొక్కిపెట్టుకున్న బాధలు, కన్నీళ్లు, భయాలు .. వాటికి ఆయన ఒక ప్రతీకలా నిలిచాడు.
ఈ కథనం…
అతని కోసం.
తల్లుల కోసం.
మన విద్యా వ్యవస్థలో మార్పు రావాలనే ఆశ కోసం.
About the Author
